Hardangervidda

Een erg groot national park in Noorwegen is het Hardanger NP. Links van dit park loopt de snelweg 13 en erboven langs de 7. Wanneer je deze snelwegen neemt, waar je op veel plekken niet harder dan 70 kan zie je bijzonder veel mooie plekken.
Naast de vele tunnels, kent dit gebied zeker ook de ene grote waterval na de andere. Je komt op grote hoogtes en je ziet prachtige fjorden, het een steeds afgewisseld door het ander.

Mijn hoogte vrees werd goed op de proef gesteld. De dag begon wat miezerend en wij wilden vandaag de 7 nemen en op ontdekkingstocht gaan. Dat betekende ook dat wij de befaamde tunnel met de blauwe rotonde moesten nemen. Deze keer niet rechtdoor, maar met een afslag. Deze tunnel is dan echt een hele bijzondere.

Allereerst kwamen wij in het plaatsje Eldfjord. Een plaatjes gelegen aan een mooi fjord. Heel opvallend was dat zij verschillende boomstammen met een breiwerkje 'ingepakt' hadden. Wat een werk moet dat geweest zijn.

In Eldfjord kon je een weg ophoog nemen naar Keaser en Tweit. Het zou een mooi uitzichtpunt zijn.
Nadat wij eenmaal deze weggetjes gevonden hadden bleek dat wij een weg op moesten rijden die elk heel uur omhoog ging en elk half uur naar beneden.... Geen idee op dat moment waarom....
Dus keurig gewacht met een aantal andere auto's tot het hele uur. Wij reden de smalle weg op naar boven. Voor ons doemde een tunnel op. Deze was smal (een-baans, vandaar elk half uur) erg, erg donker en met enorme draaien en steil omhoog. Ik vond het doodeng. Heb je geen claustrofobie dan zou je het daar krijgen. Het leek wel een Efteling attractie, maar dan de minder leuke...Wat was ik blij dat wij eruit waren. Eenmaal boven was er een wandelpad. Gek genoeg woonde er een kleine gemeenschap met een paar huizen op de steile hellingen. Aan het eind van het wandelpad, was een grasveld en vanaf dat grasveld keek je zo de diepte in van het Fjord. Jeetje wat was dat hoog!! Geen reling.... Ik heb een paar keer naar John geroepen dat hij echt niet verder hoefde voor een foto. Wat een drama die hoogtes, maar ook wat mooi! Ondertussen scheen de zon en was het droog. Uiteraard moesten wij die tunnel weer naar beneden hebben. John was niet blij met die steile daling in dat donkere gat dat almaar in bochten draaide.

Wij hebben ook de andere zijweg genomen naar Tweit en dit was als het ware een groene vallei in de bergen met een mooi oud bos, Hier hebben wij een stuk gewandeld. Aansluitend hebben wij een bezoek gebracht aan het bezoekerscentrum. Daar kregen wij een mooie film te zien over het ontstaan van Noorwegen.

Verder de 7 op en zo gingen wij ook verder omhoog. Wij zagen vanuit de verte de grote waterval 'Voringfossen' naar beneden storten. Er waren parkeerplaatsen en erlangs grote keien en overal borden met waarschuwingen dat je op eigen risico bij de rand ging staan en je kinderen in de gaten moest houden. Natuurlijk zijn er altijd mensen die aan de rand willen staan voor een selfie...waarom vraag ik mij dan af... Wij vonden het met de natte keien niet de moeite en reden door. Hoger en hoger de berg op.....wat bleek, je kreeg er een uitkijkpunt met een geweldige view op de waterval en de canyon. Daar zou je voor op een randje gaan staan.... Dit was de ultieme plek, als je geen hoogtevrees hebt. Het koste wat moeite voor ik vanachter het speciale hek naar beneden durfde te kijken. Wat een diepte!!! Wat een hoogte! Maar vooral ook wat mooi!!

Wij zijn verder gereden de berg op en kwamen echt op de top uit en de weg ging vervolgens door als een lange weg over de top. Hier en daar lag ijs en de temperatuur daalde echt heel snel. Uiteindelijk was het 7 graden en John vind da tin zijn korte broek best wel koud. Ook de natuur veranderde, het werd kaal en met een bepaalde mos begroeiing en ook met veel meren. In de winter is deze weg ook grotendeels gesloten bij veel sneeuwval. De hoge stokken naast de kant van de weg geven dan de sneeuwhoogte aan.

Uiteindelijk besloten wij om terug te gaan. Nog 1 keer door de mooie blauwe tunnel.