'That reminds me'
Door: Bernadette Sanders
Blijf op de hoogte en volg JohnBernadette
29 Juli 2018 | Verenigde Staten, Valdez
26 juli “That reminds me….”
Vandaag met de Lulubelle mee geweest door het Prince William sound NP en dit is allemaal op het water. Wij hoopten de walvissen te zien, maar helaas … die waren er niet. Wel een erg leuk soort dolfijnen die alle kanten opsprongen en meet de boot mee zwommen. Zij waren aan het spelen. Heel erg moeilijk om deze springers goed te fotograferen.
Het weer zat niet mee, het regende veelal en was mistig. Wat er te veel is aan zon in Nederland hebben wij te weinig en omgekeerd met de nattigheid.
Wij hebben rotsen vol met zeeleeuwen gezien, die overigens een herrie maakten!! En ruzie onderling…
Wij hebben een zalmvangst geobserveerd die wij onderweg tegen kwamen, best wel leuk om te zien hoe dat in zijn werk gaat met die vissersbootjes.
Maar ook hebben wij weer van die grappige zeeotters gezien, een paar Puffins, watervallen en een geweldig onaards landschap van blauwe ijsschotsen en Glaciers. Je hoorde het kraken en knappen. Het schip voer een paar keer tegen een ijsschots aan. Zo blauw als het was……echt heel bijzonder. Het was zo indrukwekkend dat je er alleen maar stil naar kon kijken. Hetzelfde gevoel had ik eens bij de Grand Canyon , dit was ook zo enorm onvoorstelbaar. Indrukwekkend en ook ontzagwekkend.
Helaas zie je dat deze Glaciers langzaamaan verdwijnen. De kapitein vertelde hoe groot de Glacier tien jaar geleden was en waar nu water was, vele meters diep, was toen een ijsveld. Ooit zijn ze niet meer te bewonderen en het tij is niet te stoppen. Zo bijzonder om dit te zien en mee te maken. Wij hebben helaas geen orka’s meer gezien, maar dit was echt heel speciaal.
De kapitein was wel een verhaal op zich……vanaf het moment dat wij wegvoeren begon hij te vertellen. Wij vertrokken om half 11 en kwamen om half 8 terug……hij is niet stil geweest. Het ene verhaal na het andere…ik had af en toe de neiging om hem overboord te kieperen. Elke keer na een verhaal ging hij verder met “Oh… yes… That reminds me…” en hoppa daar ging hij weer……je zag de mensen aan boord elkaar aankijken.....gepijnigde gezichten soms ;)geen moment stil…….. waar haalde hij de energie vandaan. Gelukkig was hij in het ijsgebied stil. Dat moest hij wel want er was heel wat concentratie voor nodig om ons er doorheen te maneuvreren. Wij konden ook in alle rust kijken… maar dat duurde niet lang. Dat iemand zoveel en vooral zolang kan vertellen…………….
Vandaag met de Lulubelle mee geweest door het Prince William sound NP en dit is allemaal op het water. Wij hoopten de walvissen te zien, maar helaas … die waren er niet. Wel een erg leuk soort dolfijnen die alle kanten opsprongen en meet de boot mee zwommen. Zij waren aan het spelen. Heel erg moeilijk om deze springers goed te fotograferen.
Het weer zat niet mee, het regende veelal en was mistig. Wat er te veel is aan zon in Nederland hebben wij te weinig en omgekeerd met de nattigheid.
Wij hebben rotsen vol met zeeleeuwen gezien, die overigens een herrie maakten!! En ruzie onderling…
Wij hebben een zalmvangst geobserveerd die wij onderweg tegen kwamen, best wel leuk om te zien hoe dat in zijn werk gaat met die vissersbootjes.
Maar ook hebben wij weer van die grappige zeeotters gezien, een paar Puffins, watervallen en een geweldig onaards landschap van blauwe ijsschotsen en Glaciers. Je hoorde het kraken en knappen. Het schip voer een paar keer tegen een ijsschots aan. Zo blauw als het was……echt heel bijzonder. Het was zo indrukwekkend dat je er alleen maar stil naar kon kijken. Hetzelfde gevoel had ik eens bij de Grand Canyon , dit was ook zo enorm onvoorstelbaar. Indrukwekkend en ook ontzagwekkend.
Helaas zie je dat deze Glaciers langzaamaan verdwijnen. De kapitein vertelde hoe groot de Glacier tien jaar geleden was en waar nu water was, vele meters diep, was toen een ijsveld. Ooit zijn ze niet meer te bewonderen en het tij is niet te stoppen. Zo bijzonder om dit te zien en mee te maken. Wij hebben helaas geen orka’s meer gezien, maar dit was echt heel speciaal.
De kapitein was wel een verhaal op zich……vanaf het moment dat wij wegvoeren begon hij te vertellen. Wij vertrokken om half 11 en kwamen om half 8 terug……hij is niet stil geweest. Het ene verhaal na het andere…ik had af en toe de neiging om hem overboord te kieperen. Elke keer na een verhaal ging hij verder met “Oh… yes… That reminds me…” en hoppa daar ging hij weer……je zag de mensen aan boord elkaar aankijken.....gepijnigde gezichten soms ;)geen moment stil…….. waar haalde hij de energie vandaan. Gelukkig was hij in het ijsgebied stil. Dat moest hij wel want er was heel wat concentratie voor nodig om ons er doorheen te maneuvreren. Wij konden ook in alle rust kijken… maar dat duurde niet lang. Dat iemand zoveel en vooral zolang kan vertellen…………….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
