De bergen in en geen bergen zien....

Chitina, Macarthy en Kennycut
4 en 5 augustus ’18

Na een goede overnachting in een mooie, maar eenvoudige cabine (houten lodge) voor ons zelf zijn wij doorgereden op de Denali Highway. Helaas nog altijd met zeer bewolkt weer en regen. De bergen waren verstopt achter dikke grijze wolken en in de verte soms complete onweersbuien. Wij bleken bij MacClaren op een behoorlijke hoogte te zitten 4086 feet en dat merkte ik vooral aan mijn oren.

Tegen de avond kwamen wij in ons volgende B&B aan in Copperville. Een prachtige locatie ook weer en een mooi huis met een erg leuk echtpaar van onze leeftijd dat deze beheerde. Aura Borealis heette het. De volgende ochtend werden wij verwend met een erg goed en zeer uitgebreid ontbijt. Dat hadden wij hier nog niet meegemaakt.
Duidelijk iemand die niet van jagen hield want zelfs de eekhoorntjes hadden voerbakken buiten staan en er werd dankbaar gebruik van gemaakt.

Wij zijn vervolgens naar Chitina geweest. Een hele rit …… Deze weg was nog redelijk begaanbaar. Naar Chitina (spreek uit Chitna) was het vanaf de highway ongeveer 33 miles de berg op… Een mooie route, vooral als het droog was geweest. Dit viel dus in het begin best mee. Eenmaal in Chitina bleek dat het een super klein gehuchtje was tussen de bergen in en er was een redelijk groot restaurant/ hotel. Wij besloten er een kop koffie te nemen en op dat moment kwam er een horde Nederlanders naar buiten. Heel gek misschien, maar eigenlijk wilden wij even helemaal geen Nederlanders tegenkomen…. Dus vlug naar binnen.

Alles is hier eigenlijk stil blijven staan in de tijd…de inrichting, de materialen die men gebruikt, alles eigenlijk. En dat zie je ook in zo’n hotel. Allemaal oude vergeelde foto’s aan de wand die wel veel van het verleden daar laten zien. Het is vooral in de winters echt afzien daar en dan is men vooral afhankelijk van sledehonden.

In Chitina neem je meteen in het dorp de afslag naar links en dan ga je de weg op naar Macarthy. Dit kan met een shuttle bus of met een vliegtuig…. Uiteraard gingen wij gewoon met de auto. Geen idee wat ons te wachten stond en ook niet dat het nog 99 (!!) mile zou zijn. De omgeving was prachtig! Bijzondere bouwwerken zoals een oude treinbrug langs de route compleet van hout (de Gilahina Trestle), die in 1916 herbouwd was na een brand in 1915. Een enorm bouwwerk!

Er was ook een hele lange houten brug die wij over moesten naar de overkant om de bergen verder in te gaan. In het water dreef iets dat leek op een oude pont of zo en aan het eind van de brug stond een jonge knul te liften met oordopjes in zijn oren in de regen.
Wij zijn gestopt en hebben hem meegenomen. Malte heette hij, een gezellige Duitse knul van 24 die in zijn eentje door Canada en Alaska trok. Hij stond al anderhalve dag op een lift te wachten..de locals hadden hem voorzien van gevangen en gerookte zalm (wat je echt kon ruiken). Een leuke knul die een pauze van zijn studie had genomen en veel te vertellen had over zijn reis. Wij reden de 99 mile (ruim drie uur) al kletsend en wat was die weg slecht met enorme kuilen, stenen, zand, modder enz. Je kon niet harder dan 30 mile per uur… Wat een rit..

Eenmaal aangekomen ging Malte een plek voor zijn tent zoeken, hij zou er een paar dagen blijven. Knap zo’n jongen die zijn eigen weg vindt en zomaar een onbekend werelddeel doortrekt in 6 maanden.
Wij namen de shuttlebus in Macarthy naar boven naar Kennicut.
Het was ondertussen al half 4! Kennicut staat bekend als spookstadje met een grote lege mijn waar naar koper werd gedolven. Het gebouw is op haast onbereikbaar gebied gebouwd, boven in de bergen bij gletsjers.

Balen dat het zulk slecht weer was want je kon de bergen die de gebouwen omringden dus niet meer zien. Alles was door wolken opgeslokt.
Het was wel indrukwekkend! Wij wilden naar de glacier wandelen die je deels kon zien vanaf de oude mijn en je hoorde echt knallen van het scheuren van het ijs, maar ik zag nadat wij een stuk gewandeld hadden een waarschuwing voor beren in de omgeving….tja dan hoef ik al niet meer. Maar de regen was ook niet zo leuk meer.
Wij namen de shuttlebus terug naar beneden over de hobbelweg naar Macarthy en hebben nog even in het kleine plaatsje rondgewandeld.

Het plaatsje heeft in de wintermaanden maar 5 inwoners en men is dan van de bewoonde wereld afgesneden door de sneeuw.
Wij moesten de 99 mile weer naar beneden rijden naar Chinati. Wat een rit…… zo bang dat een band van de auto het zou begeven. Wij zagen iemand staan die een band moest verwisselen en wij hadden uiteraard geen reserveband en ook totaal geen bereik met de telefoon. Dus voorzichtig terug. Wat een avontuur eigenlijk, maar vooral…wat een rit.

Het was dus nog eens 3,5 uur terug naar Chitina en dan nog een uur naar ons B&B. Wij waren om 00.05 op ons adres. Toen wij bereik hadden (want dat is wel een dingetje hier in Alaska) hebben wij gebeld dat wij onderweg waren. De eigenaar was blij dat wij belden. Het voelde even als vroeger ….. ‘niet op tijd thuis zijn’ ;).
Toch blij dat wij naar die plaats in de bergen geweest zijn, hoe gek het ook klinkt. Het was toch heel bijzonder allemaal.
De ontmoeting met deze deze Duitse jongen, het aparte van zo’n enorm afgelegen plaats en de omgeving die indrukwekkend was.
Onze huurauto heeft het overleefd en was helemaal bruin……