Slang, Mohito en Vikoskloof

Gisteren, 4 mei, hebben wij genoten van een dag op het strand. Gewoon een strand hier in de buurt, met gratis bedjes, als je maar iets besteld. Geen probleem want er is heerlijke cappuccino. Heel raar zo'n leeg strand in zo'n mooie baai. Liggen wij daar met zo'n 5 a 8 mensen verspreid zou je toch zeggen dat het erg stil blijft. Begint er opeens een vrouw verderop op het strand redelijk hard te roepen en te gillen in het Grieks. De eigenaar van de strandtent ging er meteen op af. Ongelooflijk, maar op dit fijne kiezelstrand bleek een slang vakantie te houden.... Brrrrr ...John ging nattuurlijk meteen kijken. De eigenaar van de strandtent had deze onwelkome strandgast hangend over een stok, hangend zoals alleen een schuldige zich overgeeft, bij een boom weer de ruimte gegeven. Geen appelboom overigens.... Maar dit hof van Eden was voor mij even geen paradijsje meer. John zag de slang nergens meer, maar mijn voeten kwamen niet meer op het grind/ zand.

's Avodns zijn wij door het dorp naar een uitkijkpunt gelopen om toch even aan de nodige kilometers te komen. :) We liepens na onze klimpartij langs de mooie haven van Sivota en omdat de zon onderging besloten wij om er van te genieten op een terras met een Mochito......dom , heel dom als je een lege maag hebt en de zon pas echt ondergaat om half 9.... Van de eigenaar kregen we nog een likeurtje van het huis en later nog eentje om t proeven....oeps..

Daarna heerlijk gegeten bij een restaurantje waar wij al eerder waren geweest.

Vandaag 5 mei zijn wij terug gegaan naar de Vikos kloof, maar dit keer naar een ander punt waar je een nog mooier zicht zou hebben op de kloof volgnes de kenners.. Dit zou bij het plaatsje Oxia zijn, maaar het eerste punt was in het plaatsje Monodendri op 1060 meter hoogte. Vlak bij het dorp bevindt zich het historische Klooster van Sint Paraskevi, gebouwd op de rand van de Vikoskloof. Het is best een flink stuk rijden vanaf ons dorpje. Hemelsbreed maar 69 km, maar door alle bergroutes doe je er bijna 2 uur over.
Aangekomen namen wij dus eerst op een terras koffie. Terwijl wij daar zitten komen er busladingen met scholieren (en die wilde ik juist vermijden) en ouderen en chinezen.... pfff en dan is het nog maar voorjaar. de ouderen bleken nederlanders. Wij besloten tot nog maar een kop koffie voordat wij naar het klooster zouden lopen.
Dat was dus echt de moeite waard. Wat een fenomenaal uitzicht. Het is geen grand canyon, maar het blijkt wel de diepste ter wereld en heeft deze plek in de guinness book of records.

Daarna zijn wij de drukke scholieren (4 bussen vol ondertussen!!) ontvlucht en naar 5 km verder gelegen uitkijkpunt bij de kloof op een richel. Dat werd een kwestie van hoogtevrees overwinnen. Het moge duidelijk zijn dat de scholen geen risico's wilden nemen en daar niet kwamen. Wel de bus met de ouderen...;)
Het was echt heel erg hoog en na een kleine klim was ik zo dankbaar met het simpele feit dat er een soort van balkonnetje was.
Practig uitzicht en door de zon erg mooie kleuren.

Vervolgens even gepicknickt met ons eerder gekochte appelsofjes en toen nog even het versteende bos verkend. Ook heel bijzonder! stenen plateaus die torenhoog waren tussen alle bomen en struiken, het was prachtig marmer, maar ook bruin steen met daarin de tekening van de ringen van een boom. Heel bijzonder.

Terug naar huis, wij bleken 7 km afgelegd te hebben met het klimmen en dalen. Eigenlijk te moe voor een restaurant en gewoon heerlijk een eitje gebakken en even helemaal niks....